سبکهای شعر عروضی فارسی در فلات ایران

نویسنده و محقق : اشکان ارشادی از کرمانشاه 

سبک یعنی قالب ریزی 

سبک ها بسته به نواحی زیست جغرافیایی و قومیتها و لهجه ها شکل گرفته است و مهمترین آنان عبارتند از : 

سبوک کهن شامل : خراسانی یا به تعبیری دیگر ترکستانی سامانی 

سبک عراقی 

سبک هندی ، که سبکی نَچسب و پر از استعاره و ایهام ها و. غیره بی معنیست ، کلا سبکی سنگین است. 

انواع سبکها را می توانیم چنین بررسی کنیم. 

1. سبک خراسانی: نیمه دوم قرن سوم، قرن چهارم و قرن پنجم.(موفق ترین سبک شعری ، نمونه آن فردوسی ، عطار ، مولوی بلخی ، نظامی و غیره )

2. سبک حد واسط یا دوره سلجوقی: قرن ششم (پیشرفت حدودی )

3. سبک عراقی: قرن هفتم، هشتم، نهم. (با اشعار عراقی به اوج رسید )

4. سبک حد واسط یا مکتب وقوع و وا سوخت: قرن دهم

5. سبک هندی: قرن یازده و نیمه اول دوازده. ( اوج و شکوهی عجیب داشت ولی سنگین المعنی و بقول امروزی ناچسب بود )

6. دوره بازگشت: اواسط قرن دوازده تا پایان قرن سیزدهم.

7. سبک حد واسط یا دوران مشروطیت: نیمه اول قرن چهاردهم

8. سبک نو: از نیمه دوم قرن چهاردهم به بعد.(شعر نو و شعر سپید که سپید واقعا بی قافیه و وزنست )

سپس سبک اصفهانی و آذربایجانی نیز ظهور کردند.